Ik stam nog uit de tijd dat een eigen werkplek de norm was. Je ging naar je werk en kon iedere dag op dezelfde stoel achter hetzelfde bureau uit hetzelfde raam zitten staren. Keek niemand van op. Sterker nog, als je er niet zat nam niemand ‘jouw plek’ in beslag. Hoefde ook niet, ze hadden zelf ook zo’n plek.

Na een vijfdaags verblijf in de kantoortuin van een opdrachtgever en de verhalen van mijn klanten durf ik te zeggen dat het met zo'n kantoortuin hetzelfde is als met een echte tuin. Het staat of valt met het ontwerp en met het onderhoud. 

Alles wat je in de tuin wilt laten groeien heeft een plek nodig om te wortelen. Zet je de planten op de verkeerde plaats, te dicht naast elkaar of baken je ze niet genoeg af dan is de kans op ziekte, overwoekering en verdrukking groot. Je hebt planten die het lekker doen in de schaduw andere gedijen beter in de zon. Sommige komen goed tot hun recht als solitair, andere bloeien pas op als je ze clustert.

Een beetje tuin bestaat trouwens uit verschillende ‘kamers’. Zo blijven details zichtbaar, kun je de focus bewaren, gaat niet alles op in de grote massa en komt iedere plant tot zijn recht. 

 

En de hovenier? Die kijkt gewoon wat er in het hier en nu met de planten gebeurt, past het onderhoud hierop aan en geeft extra zorg waar nodig. Zodra er een hele groep planten ten onder dreigt te gaan, zal de hovenier zijn ontwerp aanpassen. 

Tja, net mensen die planten: soms hebben ze behoefte aan individuele hulp en soms zijn er collectieve oplossingen nodig.

In het eerste geval kan een mindfulnesstraining uitkomst bieden. In het tweede zou ik gewoon een aannemer inhuren om tuinkamers te bouwen. Kan iedereen weer mindful die kantoortuin in. Wel zo gezond.

Fijne (werk)dag!

Yvonne Koedam